Polsmofjes

Ik kan me nog zo goed een avontuur van De Olijke Tweeling herinneren waar ze een waardevol verloren voorwerp van een oudere dame terugbrengen en vol spanning uitkijken naar de beloning die hun wacht. Groot is hun teleurstelling als ze merken dat de dame hen niet met mooie geschenken of geld overlaadt, maar polsmofjes voor ze heeft gebreid. Polsmofjes, godbetert!

In die tijd wist ik niet eens wat polsmofjes waren, laat staan dat ik het associeerde met truttigheid en oude dames. Later zag ik wel eens afbeeldingen van Oost-Europese meisjes met een soort bonten tasje om hun nek dat hol was en waar ze hun handen in konden stoppen als het koud was. Als dat een polsmofje was, leek het me totaal niet handig en inderdaad truttig en ontiegelijk lelijk. Als dat mijn vindersloon zou zijn...

Maar een tijdje geleden bracht mijn moeder een paar zelfgebreide lange handschoenen zonder vingers met een duimgat mee. Ze deden me een beetje denken aan de polsmofjes van De Olijke Tweeling, ook al zijn het meer handschoenen dan echte polsmofjes. Ze houden mijn polsen in ieder geval lekker warm en zorgen ervoor dat de wind niet in mijn mouwen waait. De kleuren vind ik echt prachtig en de knoopjes zijn net bevroren dauwdruppeltjes op een vroege winterochtend. Hiermee word ik graag gezien!

Een middagje zonder kleine Viking

De laatste dagen van 2013 brachten we door in Friesland bij mijn schoonouders. Een paar dagen van het luie leven genieten. Zelf niet hoeven koken, de kleine Viking even bij opa en oma achter kunnen laten om met manlief de stad in te gaan om gezellig een koffietje te gaan drinken, stofjes in te slaan bij Jan Sikkes, te slenteren door de straten en flapteksten te lezen bij Van der Velde.

Dit soort momenten samen met manlief is altijd fijn. Tijd voor elkaar, een goed gesprek of juist een goede stilte. Maar na een paar uur begin ik mijn kleine man stiekem toch wel te missen en ben ik altijd weer blij om hem te zien en te knuffelen. Hij heeft het heerlijk bij opa en oma en mist ons waarschijnlijk niet eens, maar ja, dat loslaten... best moeilijk!

Scandinavisch kerstboomdesign - sort of

Elegant een kerstboom met de lichtjes aan fotograferen terwijl er zo ongeveer geen natuurlijk daglicht binnenvalt, hoe doe je dat?!

Ziehier onze Scandinavisch geïnspireerde kerstboom met figuurtjes uit natuurlijke materialen: hout, vilt, wol, riet en papier. Sommige figuurtjes heb ik al sinds mijn kindertijd. Ze zijn al wat versleten, hier en daar is er wat verf af, zijn de engelenhaartjes en vleugeltjes niet meer zo glanzend, maar ik bewaar ze met zorg en elk jaar als ik ze uitpak, denk ik weer even aan kerst bij ons thuis.

Waar de kamer rook naar hyacinten en mijn moeder 's ochtends vroeg opstond om de lichtjes van de kerstboom aan te doen zodat de huiskamer knus en warm was zodra wij beneden kwamen. De lichtjes twinkelden in de bonte verzameling ballen, vogeltjes, ritselende slingers en parelkettingen en het zilveren engelenhaar, dat zo leuk piepte als je het door je vingers liet gaan.

Waar de tafel voor het kerstontbijt al gedekt stond met extra mooie bordjes, de boter in kunstige krulletjes was getrokken en we genoten van dikke plakken kerststol met amandelspijs en croissantjes met jam. En van de kerstkransjes uit de boom, die we al dagen hadden zien hangen, maar nu eindelijk mochten nemen: chocolade met witte spikkels die zo lekker tussen je tanden kraakten.

De Scandinavische invloed is pas later gekomen, maar mijn oude vertrouwde kerstfiguurtjes passen er perfect bij, zij maken mijn kerst compleet.

Fijne kerst!/God Jul allihopa!

Mijter met stormbandjes

Een zaterdag, half november, stipt om 12:00, en dan begint het. Dat heerlijk kriebelende gevoel van spanning; de geur van kruidnootjes, pepernoten, taaipopjes, speculaas en mandarijntjes. Die allereerste chocoladeletter van het jaar. Me zo ontzettend verheugen, bijna niet kunnen slapen, alle speelgoedboekjes uitpluizen, tekeningen maken, brieven schrijven. De LP van de Leidse Sleuteltjes.

Die allereerste zaterdag mijn schoen mogen zetten, in mijn pyjama, natte haren, keihard zingend voor de Sint en dan 's nachts stiekem luisteren of ik toch niets hoor. Op school flink meehelpen met het opruimen van de puinhoop die de Rommelpiet heeft achtergelaten, kijken naar het Pietenspel in onze gymzaal, genieten van Sinterklaas en Zwarte Piet op straat, op TV en in de winkels.

In een heerlijke sfeer naar 5 december toeleven, bijna barsten van verwachting en ongeduld, alle zintuigen op scherp voor dat ene moment, vlak na het eten, dat de bel gaat, er op de ramen wordt gebonsd, en er een zak vol cadeautjes staat. Zomaar, uit het niets. De opgewonden, uitgelaten stemming, het rondgeven van cadeaus, mijn opa's en oma's, ouders, broer. Lachende gezichten, een blos op hun wangen. Grapjes over Sinterklaas en het slechte weer, zijn mijter met stormbandjes.

Met een gelukzalig gevoel gaan slapen, alle cadeaus op mijn bureau, het eerste wat ik zie als ik morgen wakker word.


Ik had ze vaak al wekenlang van tevoren zien liggen in de kledingkast van mijn ouders, me nog niet helemaal bewust van de bedoeling, maar des te nieuwsgieriger naar wat die pakjes daar toch deden. En mijn moeder maar smoesjes verzinnen om haar nieuwsgierige dochter met een kluitje in het riet te sturen.

Tot op een zonnige middag. Mijn moeder aan het strijken in de slaapkamer, ik op het grote bed. 'Ik moet je eigenlijk iets vertellen...' De puzzelstukjes vallen op hun plaats, de cadeautjes in de kast geven eindelijk hun geheim prijs.

Vanaf dat moment mag ik zelf meedoen, me zelf verkneukelen over pakjes, grapjes, surprises en gedichten. De voorpret! Avonden lang zit ik te schrijven, knippen, plakken en vouwen, mijn moeder of opa - de creatieve breinen - op de hoogte houdend van mijn vorderingen en snode plannen. Hun ingenieuze creaties, de een nog mooier dan de andere, zijn een voorbeeld voor mij.

De avond zelf, op het puntje van mijn stoel. Daar, daar liggen mijn cadeautjes! Zou mijn gedicht wel goed worden voorgelezen, zouden ze het snappen, misschien toch een beetje aanwijzingen geven? Zo wel, nee, zo niet! Ik haal ze de woorden bijna uit de mond. En dan de ontlading, als iedereen het net zo leuk blijkt te vinden als ik. Spijt, dat het zo snel voorbij is.

Sinterklaas vieren op deze manier doe ik al jaren niet meer. Opa die niet meer bij ons is, verhuizingen naar België, Spanje, Zweden, Nederland: een natuurlijk proces, iedereen gaat zijn eigen weg.

Maar gisteren, toen ik met een zieke, koortsige kleine Viking naar een Sinterklaasfilm lag te kijken en ik vol schoot bij 'Zie de maan schijnt door de bomen', realiseerde ik me dat ik het mis, dat echte Sinterklaasfeest. Het gevoel, de herinneringen, de sfeer: weemoed.

Nu onze kleine Viking zich bewust wordt van het fenomeen Sinterklaas en Zwarte Piet, komt alles weer terug. Nu ben ik de moeder die de pakjes verstopt in de kast, op de deur gaat bonzen, aan gaat bellen, schoentjes vult. Op tafel ligt een stapel cadeaus, klaar voor de zak. Klaar voor morgenavond, het eerste 'Heerlijk Avondje' van mijn zoon.

Lagom herfstig

Vanochtend maakte ik mijn eerste echte herfstwandeling met de kleine Viking. De bomen, de een nog mooier gekleurd dan de andere, torenen boven ons uit, vormen samen met de paddenstoelen en de overhangende takken een herfstbos op postzegelformaat. Het ruikt lekker: vochtig, gronderig en fris en de zonnestralen laten de druppels op de bladeren glanzen. Bij elke windvlaag dwarrelden er honderden prachtig gekleurde blaadjes over de paadjes en ons hoofd naar beneden terwijl we zelf door de bladerenzee op de grond slenteren en de natte bladeren door de lucht laten vliegen totdat we natte tenen krijgen. 

We zijn bij Domaine Le Paige, de perfecte locatie voor een fijn wandelingetje en een kleine fotoshoot. Ik wil al weken een cadeautje fotograferen dat ik van mijn moeder heb gekregen en dit lijkt me de perfecte locatie: 'lagom' herfstig, zoals ze in Zweden zouden zeggen. De met herfstblaadjes bestrooide banken van de groene kathedraal zien er nog mooier uit dan ik had durven denken.

Mijn moeder is een creatieve wervelstorm. Keramiek is haar grote liefde, maar vol passie en creativiteit ontwerpt ze ook de mooiste sieraden, doet ze mee aan de lokale kunstroute en geeft ze workshops. Sinds ze in Zweden woont, heeft ze het breien en haken ontdekt en maakt ze ook van wol en katoen fijne dingen. 

Zoals deze sjaal en polswarmers, die ze laatst voor me meebracht. Heerlijk warm; ik gebruik hem graag als omslagdoek als ik achter de computer zit of TV aan het kijken ben. Hij is van natuurwol, dus hij ruikt gezellig naar Zweedse boerderijen en knetterende haardvuren. 

Lucky me, met zo'n moeder, ik ben trots op haar. 

Vertrouwd

Het voelt meteen weer als vanouds, ook al hebben we elkaar de afgelopen drie maanden alleen via de telefoon en Skype gesproken, zij 1600 kilometer naar het Noorden, wij hier. We worden overladen met warme knuffels en kussen, de voordeur nog niet eens dicht, jassen en schoenen nog aan.

Mijn moeder op de bank, mijn vader op de stoel, de kleine Viking door het dolle heen (Oma daar! Opa daar!). Niets moet, alles mag. Tijd voor goede gesprekken, Zweedse tijdschriften, zelfgemaakte jam, warme gebreide sjaals, Zweedse kinderkleertjes, een wandeling, een dutje, samen eten, spelen met de kleine Viking.

Mijn vader laat zich vrijwillig inzetten als deskundig klusjesman: de deur van de kast van de slaapkamer hangt eindelijk op zijn plek, de auto van de kleine Viking is weer één geheel en mijn kleine camera is officieel dood verklaard. Met mijn moeder kan ik tijdens het shoppen ongezouten mijn mening geven over wat we passen (wat ik natuurlijk niet kan laten), smeed ik toekomstplannen en leen ik Vlaamse pinpasjes uit.

Morgen gaan ze weer, ik ga ze missen.

P.S. En heb ik gekregen wat ik dacht? Ja! Een kookboek van Jamie Oliver en de DVD-box van de Zweedse serie 'Solsidan'! Oké, ik geef het toe, dat waren ook de enige twee dingen die op mijn verlanglijstje stonden. (En ik heb nog een mooie houten kandelaar en broodmes gekregen van een Zweedse houtsnijder bij mijn ouders uit de buurt). Een fijne verjaardag dus!