Een zaterdag, half november, stipt om 12:00, en dan begint het. Dat heerlijk kriebelende gevoel van spanning; de geur van kruidnootjes, pepernoten, taaipopjes, speculaas en mandarijntjes. Die allereerste chocoladeletter van het jaar. Me zo ontzettend verheugen, bijna niet kunnen slapen, alle speelgoedboekjes uitpluizen, tekeningen maken, brieven schrijven. De LP van de Leidse Sleuteltjes.
Die allereerste zaterdag mijn schoen mogen zetten, in mijn pyjama, natte haren, keihard zingend voor de Sint en dan 's nachts stiekem luisteren of ik toch niets hoor. Op school flink meehelpen met het opruimen van de puinhoop die de Rommelpiet heeft achtergelaten, kijken naar het Pietenspel in onze gymzaal, genieten van Sinterklaas en Zwarte Piet op straat, op TV en in de winkels.
In een heerlijke sfeer naar 5 december toeleven, bijna barsten van verwachting en ongeduld, alle zintuigen op scherp voor dat ene moment, vlak na het eten, dat de bel gaat, er op de ramen wordt gebonsd, en er een zak vol cadeautjes staat. Zomaar, uit het niets. De opgewonden, uitgelaten stemming, het rondgeven van cadeaus, mijn opa's en oma's, ouders, broer. Lachende gezichten, een blos op hun wangen. Grapjes over Sinterklaas en het slechte weer, zijn mijter met stormbandjes.
Met een gelukzalig gevoel gaan slapen, alle cadeaus op mijn bureau, het eerste wat ik zie als ik morgen wakker word.
Ik had ze vaak al wekenlang van tevoren zien liggen in de kledingkast van mijn ouders, me nog niet helemaal bewust van de bedoeling, maar des te nieuwsgieriger naar wat die pakjes daar toch deden. En mijn moeder maar smoesjes verzinnen om haar nieuwsgierige dochter met een kluitje in het riet te sturen.
Tot op een zonnige middag. Mijn moeder aan het strijken in de slaapkamer, ik op het grote bed. 'Ik moet je eigenlijk iets vertellen...' De puzzelstukjes vallen op hun plaats, de cadeautjes in de kast geven eindelijk hun geheim prijs.
Vanaf dat moment mag ik zelf meedoen, me zelf verkneukelen over pakjes, grapjes, surprises en gedichten. De voorpret! Avonden lang zit ik te schrijven, knippen, plakken en vouwen, mijn moeder of opa - de creatieve breinen - op de hoogte houdend van mijn vorderingen en snode plannen. Hun ingenieuze creaties, de een nog mooier dan de andere, zijn een voorbeeld voor mij.
De avond zelf, op het puntje van mijn stoel. Daar, daar liggen mijn cadeautjes! Zou mijn gedicht wel goed worden voorgelezen, zouden ze het snappen, misschien toch een beetje aanwijzingen geven? Zo wel, nee, zo niet! Ik haal ze de woorden bijna uit de mond. En dan de ontlading, als iedereen het net zo leuk blijkt te vinden als ik. Spijt, dat het zo snel voorbij is.
Sinterklaas vieren op deze manier doe ik al jaren niet meer. Opa die niet meer bij ons is, verhuizingen naar België, Spanje, Zweden, Nederland: een natuurlijk proces, iedereen gaat zijn eigen weg.
Maar gisteren, toen ik met een zieke, koortsige kleine Viking naar een Sinterklaasfilm lag te kijken en ik vol schoot bij 'Zie de maan schijnt door de bomen', realiseerde ik me dat ik het mis, dat echte Sinterklaasfeest. Het gevoel, de herinneringen, de sfeer: weemoed.
Nu onze kleine Viking zich bewust wordt van het fenomeen Sinterklaas en Zwarte Piet, komt alles weer terug. Nu ben ik de moeder die de pakjes verstopt in de kast, op de deur gaat bonzen, aan gaat bellen, schoentjes vult. Op tafel ligt een stapel cadeaus, klaar voor de zak. Klaar voor morgenavond, het eerste 'Heerlijk Avondje' van mijn zoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten