Gone fishing

Soms moet je keuzes maken. De een leuker dan de ander, meestal met pijn in het hart, maar met de beste bedoelingen. Het is nog niet zo lang geleden dat ik deze blog begon, maar ik heb besloten om voorlopig zachtjes de deur dicht te doen. De sleutel leg ik onder de mat, gemakkelijk terug te vinden. Door de kieren en spleten zal er af en toe wel wat stof voor verhalen komen waaien en van tijd tot tijd kom ik door het sleutelgat loeren en probeer ik of de sleutel nog past.

Bedankt voor het meelezen en de leuke reacties en tot ziens!

Fridge Poetry Friday

Polsmofjes

Ik kan me nog zo goed een avontuur van De Olijke Tweeling herinneren waar ze een waardevol verloren voorwerp van een oudere dame terugbrengen en vol spanning uitkijken naar de beloning die hun wacht. Groot is hun teleurstelling als ze merken dat de dame hen niet met mooie geschenken of geld overlaadt, maar polsmofjes voor ze heeft gebreid. Polsmofjes, godbetert!

In die tijd wist ik niet eens wat polsmofjes waren, laat staan dat ik het associeerde met truttigheid en oude dames. Later zag ik wel eens afbeeldingen van Oost-Europese meisjes met een soort bonten tasje om hun nek dat hol was en waar ze hun handen in konden stoppen als het koud was. Als dat een polsmofje was, leek het me totaal niet handig en inderdaad truttig en ontiegelijk lelijk. Als dat mijn vindersloon zou zijn...

Maar een tijdje geleden bracht mijn moeder een paar zelfgebreide lange handschoenen zonder vingers met een duimgat mee. Ze deden me een beetje denken aan de polsmofjes van De Olijke Tweeling, ook al zijn het meer handschoenen dan echte polsmofjes. Ze houden mijn polsen in ieder geval lekker warm en zorgen ervoor dat de wind niet in mijn mouwen waait. De kleuren vind ik echt prachtig en de knoopjes zijn net bevroren dauwdruppeltjes op een vroege winterochtend. Hiermee word ik graag gezien!

Moeilijk doen voor de goede zaak

Ik maak het mezelf vreselijk moeilijk, als ik anderen moet geloven, ben veel te gespannen bezig met de dingen die ik moet doen en laten tijdens de zwangerschap, vooral op het gebied van eten. Ik ben inderdaad heel voorzichtig, ga nu even niet voor het voordeel van de twijfel en vraag serveersters, familieleden en zelfs manlief de hemd van het lijf over ingrediënten, bereidingen en kooktijden.

Hoewel dit al tot ergernissen (bij anderen) en stress-situaties (bij mezelf) heeft gezorgd, kies ik ervoor om mijn principes in stand te houden. Uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid bij mij, moet ik zorgen dat ik mijn lichaam gezond houd om de kleine pruts goed te laten groeien en ontwikkelen en daar doe ik graag een beetje moeilijk voor.

Maar dat neemt niet weg dat ik soms in mijn hoofd stiekem een lijstje maak van de lekkere dingen die ik binnenkort weer (van mezelf) mag eten en drinken (het water loopt me al in de mond...):

Met stip op één:
* Brood met rosbief en een zachtgekookt eitje

En ook:
* Softijs met discodip
* Een goede Latte Macchiato (met mate tijdens de borstvoeding natuurlijk)
* Franse kaasjes à volonté
* Een groot broodje smos, met zo veel mogelijk sla en groenten
* Kaasfondue
* Hoeveroomijs
* Een goede salade op restaurant
* Zwarte thee (ook met mate, maar de groene en rooibosvarianten komen ongeveer mijn neus uit)
* 'Italiaans' broodje carpaccio met toebehoren
* Speculaasjes, winterthee, kaneelijs, kaneelbroodjes (ik eet nu ook wel kaneel, maar in heel beperkte mate)
* Sushi

Blij met mijn eerste softijsje na de geboorte
van de kleine Viking, 2,5 jaar geleden

Fridge Poetry Friday

 Eentje ter zelfreflectie:

Gevonden op Pinterest (Quotes to live by)

Bloed, zweet en... geduld

Het grote geel-blauwe warenhuis uit Zweden heeft het goed bekeken: stukken stof die over waren van de rollen in vierkanten knippen, vervolgens per tien van elk motief bundelen en per vijftig in een rolletje aanbieden onder het mom van 'Maak er een lapjesdeken, kussen of tas van, leuk!'. En dan zeggen ze dat Hollanders zuinig zijn.

Natuurlijk was ik heel blij dat mijn ouders twee van deze rollen voor me meenamen. De lapjes zijn namelijk perfect voor beginnersprojectjes, zoals een brood/bewaarmandje. Ik was van plan om een ronde mand te maken volgens het patroon van Jan Sikkes, maar aangezien er precies tien vierkantjes van de Zweedse stofjes waren en ik bovendien dan geen cirkels hoefde te knippen (er is volgens mij iets mis gegaan tijdens de creatieve lessen op de kleuterschool), koos ik voor een vierkant mandje.

's Nachts, als ik de kleine Viking uit bed had gehaald en bij ons had gelegd, kon ik vaak niet meteen slapen en begon ik te malen over hoe ik dit projectje aan moest pakken. Hoe kon ik alles het beste aan elkaar stikken, hoe moest ik de bodem erin krijgen en wat voor versteviging - waar het patroon voor de ronde mandjes over sprak - kon ik eigenlijk het beste gebruiken?

Vol vertrouwen in mijn eigen kunnen en zonder patroon of beschrijving ging ik van start. De vierkantjes voor de eerste laag aan elkaar spelden en stikken ging prima. De tweede laag ook. Maar dan. Vlieseline ertussen spelden en dan alles aan elkaar stikken en keren, dacht ik naïef.

Totdat het geheel eruit zag als een doorwrochte M.C. Eschercreatie, een oneindige tunnel. De helft uithalen dus. Een supergoede oefening in geduld en fijn als je droge handen hebt die om de haverklap in de vlieseline blijven haken. Ondertussen de bodem aan elkaar gestikt en gekeerd, inclusief knipjes aan de hoeken, zoals ik het heb geleerd. Had ik dat maar alvast achter de rug. Het keergat zou ik dan wel samen met de onderkant van de zijden aan elkaar maken.

Hoe ik dat zou gaan doen, bezorgde me nog wat slapeloze uurtjes, want zou mijn naald wel stevig genoeg zijn en hoe zou het er dan uit gaan zien? In werkelijkheid bleek de bodem van geen kanten te passen, veel te klein in vergelijking met de zijden.

Op zoek naar een patroon voor een mutsje (mijn volgende project, wel met patroon en beschrijving!) kwam ik een blog tegen met een tutorial voor een mandje. Ik was er totaal niet naar op zoek, dacht dat ik goed bezig was, maar onbewust voelde ik toch nattigheid. En inderdaad, met mijn neus keihard op de feiten gedrukt: ik had de zijden van de binnen- en buitenkant niet eerst aan de bovenkant aan elkaar moeten stikken en de bodem niet moeten stikken en keren! Ik had gewoon als het ware twee losse mandjes moeten maken, die in elkaar moeten zetten en aan het einde pas de bovenkanten aan elkaar moeten stikken.

Op een vrijdagavond om 23:00 kalm proberen te blijven terwijl je alles los probeert te tornen, je met je vingers blijft haken aan de spelden en de vlieseline en de bodems er alsnog niet in lijken te passen, viel me heel zwaar. Ik moest echt moeite doen om de boel niet door de kamer te smijten, maar de gedachte aan een kleine Viking in combinatie met spelden op de vloer heeft me tegengehouden.

De volgende dag is alles in orde gekomen en bleek alles veel minder erg dan gedacht toen ik er nog eens op mijn gemak naar keek. Dit is het resultaat van mijn bloed, zweet, slapeloze uren en ver verlegde geduldgrens:

Ik ben benieuwd of ik, met de nestdrang in volle gang, ook zo veel geduld aan de dag zal kunnen leggen bij mijn volgende project ;-)

Overpeinzingen in Friesland

Een gezellig huisje, ergens op het Friese platteland, maar niet helemaal. Aan de rand van de stad, maar niet helemaal. Een gemeenschap op zich, met een gezamenlijke moestuin. Buren die elkaar kennen, groeten, een praatje maken, zonder haast. Tuinhekjes die openstaan. Tussen groene velden, bleekbruine wilgen, zilvergrijs water en riet. Waar de wind vrij spel heeft, de lucht de bomen raakt en de horizon de einder is.

Een gezellig huisje, warm en knus. Met een bedstee in de keuken en een provisiekast met planken vol zelfgemaakte jam en ingemaakte groenten. Waar het ruikt naar kruidenthee en Tibet. Waar plek is voor overpeinzingen, over ouder worden en gebreken. Over accepteren, omdenken, loslaten. Waar creativiteit en rust in balans zijn. 

Waar wordt geleefd, wordt geïnspireerd. 

Waarvandaan je een klein beetje veranderd terugkeert.