Natuurlijk was ik heel blij dat mijn ouders twee van deze rollen voor me meenamen. De lapjes zijn namelijk perfect voor beginnersprojectjes, zoals een brood/bewaarmandje. Ik was van plan om een ronde mand te maken volgens het patroon van Jan Sikkes, maar aangezien er precies tien vierkantjes van de Zweedse stofjes waren en ik bovendien dan geen cirkels hoefde te knippen (er is volgens mij iets mis gegaan tijdens de creatieve lessen op de kleuterschool), koos ik voor een vierkant mandje.
's Nachts, als ik de kleine Viking uit bed had gehaald en bij ons had gelegd, kon ik vaak niet meteen slapen en begon ik te malen over hoe ik dit projectje aan moest pakken. Hoe kon ik alles het beste aan elkaar stikken, hoe moest ik de bodem erin krijgen en wat voor versteviging - waar het patroon voor de ronde mandjes over sprak - kon ik eigenlijk het beste gebruiken?
Vol vertrouwen in mijn eigen kunnen en zonder patroon of beschrijving ging ik van start. De vierkantjes voor de eerste laag aan elkaar spelden en stikken ging prima. De tweede laag ook. Maar dan. Vlieseline ertussen spelden en dan alles aan elkaar stikken en keren, dacht ik naïef.
Totdat het geheel eruit zag als een doorwrochte M.C. Eschercreatie, een oneindige tunnel. De helft uithalen dus. Een supergoede oefening in geduld en fijn als je droge handen hebt die om de haverklap in de vlieseline blijven haken. Ondertussen de bodem aan elkaar gestikt en gekeerd, inclusief knipjes aan de hoeken, zoals ik het heb geleerd. Had ik dat maar alvast achter de rug. Het keergat zou ik dan wel samen met de onderkant van de zijden aan elkaar maken.
Hoe ik dat zou gaan doen, bezorgde me nog wat slapeloze uurtjes, want zou mijn naald wel stevig genoeg zijn en hoe zou het er dan uit gaan zien? In werkelijkheid bleek de bodem van geen kanten te passen, veel te klein in vergelijking met de zijden.
Op zoek naar een patroon voor een mutsje (mijn volgende project, wel met patroon en beschrijving!) kwam ik een blog tegen met een tutorial voor een mandje. Ik was er totaal niet naar op zoek, dacht dat ik goed bezig was, maar onbewust voelde ik toch nattigheid. En inderdaad, met mijn neus keihard op de feiten gedrukt: ik had de zijden van de binnen- en buitenkant niet eerst aan de bovenkant aan elkaar moeten stikken en de bodem niet moeten stikken en keren! Ik had gewoon als het ware twee losse mandjes moeten maken, die in elkaar moeten zetten en aan het einde pas de bovenkanten aan elkaar moeten stikken.
Op een vrijdagavond om 23:00 kalm proberen te blijven terwijl je alles los probeert te tornen, je met je vingers blijft haken aan de spelden en de vlieseline en de bodems er alsnog niet in lijken te passen, viel me heel zwaar. Ik moest echt moeite doen om de boel niet door de kamer te smijten, maar de gedachte aan een kleine Viking in combinatie met spelden op de vloer heeft me tegengehouden.
De volgende dag is alles in orde gekomen en bleek alles veel minder erg dan gedacht toen ik er nog eens op mijn gemak naar keek. Dit is het resultaat van mijn bloed, zweet, slapeloze uren en ver verlegde geduldgrens:
Ik ben benieuwd of ik, met de nestdrang in volle gang, ook zo veel geduld aan de dag zal kunnen leggen bij mijn volgende project ;-)
Hoe ik dat zou gaan doen, bezorgde me nog wat slapeloze uurtjes, want zou mijn naald wel stevig genoeg zijn en hoe zou het er dan uit gaan zien? In werkelijkheid bleek de bodem van geen kanten te passen, veel te klein in vergelijking met de zijden.
Op zoek naar een patroon voor een mutsje (mijn volgende project, wel met patroon en beschrijving!) kwam ik een blog tegen met een tutorial voor een mandje. Ik was er totaal niet naar op zoek, dacht dat ik goed bezig was, maar onbewust voelde ik toch nattigheid. En inderdaad, met mijn neus keihard op de feiten gedrukt: ik had de zijden van de binnen- en buitenkant niet eerst aan de bovenkant aan elkaar moeten stikken en de bodem niet moeten stikken en keren! Ik had gewoon als het ware twee losse mandjes moeten maken, die in elkaar moeten zetten en aan het einde pas de bovenkanten aan elkaar moeten stikken.
Op een vrijdagavond om 23:00 kalm proberen te blijven terwijl je alles los probeert te tornen, je met je vingers blijft haken aan de spelden en de vlieseline en de bodems er alsnog niet in lijken te passen, viel me heel zwaar. Ik moest echt moeite doen om de boel niet door de kamer te smijten, maar de gedachte aan een kleine Viking in combinatie met spelden op de vloer heeft me tegengehouden.
De volgende dag is alles in orde gekomen en bleek alles veel minder erg dan gedacht toen ik er nog eens op mijn gemak naar keek. Dit is het resultaat van mijn bloed, zweet, slapeloze uren en ver verlegde geduldgrens:
Ik ben benieuwd of ik, met de nestdrang in volle gang, ook zo veel geduld aan de dag zal kunnen leggen bij mijn volgende project ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten