Uitwaaien op stand

90 is ze, en niet meer zo goed ter been. Frèle en breekbaar, met aandacht voor elke stap, beweging, tastend naar evenwicht. Heel trots woont ze nog in haar eigen appartementje, in een serviceflat, maar zo zelfstandig mogelijk, onafhankelijk, leven zoals zij wil. Namen en woorden mogen soms vervagen, maar haar interesse voor sociale en politieke ontwikkelingen is nog even vurig als vroeger.

Ze is gek op onze kleine Viking, die haar 'superoma' noemt. Met een glimlach luistert ze naar zijn gebabbel, kijkt ze naar zijn stoere stapjes, zich niet storend aan zijn af en toe nogal onzachte botsingen met haar benen. Wij kijken vertederd naar de interactie tussen deze twee generaties, die het ondanks het enorme leeftijdsverschil zo goed met elkaar kunnen vinden.

We nemen haar mee uit lunchen, een beetje 'op stand' - zo heeft ze het graag -, aan de boulevard in Kijkduin. 

Na het eten gaan we nog even uitwaaien in de duinen. Het miezert en waait, de lucht dreigend grijs boven het strand, maar we vinden het heerlijk. 

Ik vind het heerlijk. Hier niet zo ver vandaan ben ik opgegroeid, in een dorpje, tussen de akkers, boerderijen en nieuwbouwwijken. Op zondag gingen we regelmatig even uitwaaien op het strand, heen met wind tegen, gezandstraald, de tranen in onze ogen, terug met de wind mee, onze armen uitgestrekt, om zo weg te kunnen vliegen.

Ik mis het strand sinds we in België wonen. Bos, heide en grasland zijn ook mooi, maar de zee, het strand, de duinen, de wolken, de wind in mijn haar, zilte lucht in mijn neus, af en toe móet ik gewoon. Zo kom ik tot rust.