'Het zit nog goed vast, maar het kraakt in ieder geval niet meer als ik met mijn duim in je schouder duw,' waren de geruststellende woorden van mijn huisarts afgelopen vrijdag. Dat was dan het resultaat van een week met rust en tijd. Soms té veel tijd, doorgebracht op de bank voor de TV, of in bed, slapend of lezend in een tijdschriftje. Met een loodzwaar heet kersenpitkussen, sjaal of fleecedeken in mijn nek. Alleen met mijn gedachten, die niet tot rust komen. Malen, botsen, terugkaatsen.
Ik moet echt meer Zen leren worden, maar daar ben ik nog lang niet. Nu dus maar de middenweg. Stap voor stap. Leren lopen voordat ik kan rennen. Klinkt mooi. In ieder geval toch een beetje Zen.
Mijn schouders en nek worden bij elke stap losser, tot ze niet langer van beton zijn en het bloed stroomt waar het mag gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten