Voor- noch achteruit kon ik vorige week woensdag. In het zicht van de finish strandde ik met de auto, ik kon nog net de stoep opdraaien. Ik moest weggesleept worden en zat dus een aantal dagen zonder auto. 'Maar er bestaan toch vervangwagens?', hoor ik je vragen. Inderdaad, maar het was zo'n gedoe om die te halen en bovendien vind ik het doodeng om in een andere auto dan de mijne te rijden. Klamme handjes en oudewijvengedrag. Je zult maar achter me zitten.
Trein en fiets is een redelijk alternatief, en gelukkig bestaan er Blue Bikes om de boel gemakkelijker te maken. Superpraktisch: je stapt uit de trein, haalt een fietssleutel uit de automaat met je lidkaart, pakt de fiets en hopla, karren maar. Je bent niet aan de grenzen van de Singel gebonden en je mag de fiets een hele dag houden.
Lekker om een paar dagen niet in de auto te zitten en in het herfstzonnetje naar mijn werk te kunnen fietsen. Ik merkte wel dat ik het fietsen in 'de grote stad' een beetje verleerd ben (en dat terwijl ik nog in Amsterdam gewoond heb!). Wat heeft iedereen haast en wat rijdt iedereen hard! Ik wilde bijna een sandwichbord maken met 'Aan de kant, zwangere vrouw op de fiets', maar dat is ook weer zo'n raar gezicht en een beetje onhandig.
En passant heb ik nog wat aan mijn conditie gedaan en zoals vanouds samen met een collega naar het werk kunnen fietsen. Uitkomst van het fietsgedeelte van het experiment: geslaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten