Herfstzaterdag zoals een herfstzaterdag moet zijn

Langzaam mijn ogen open doen terwijl de regen op het schuine dak roffelt en mijn kleine Viking naast me als een marmotje begint te woelen en geluidjes begint te maken om ons nog geen minuut later in het donker vrolijk wakker te dansen, schaterend neerploffend, blote voetjes stampend in het matras.

Nog even lekker blijven doezelen en beneden komen waar de geur van versgebakken brood me tegemoet komt, de was wordt gedaan en de vloer vol ligt met een wervelstorm van speelgoed en lego. Waar een kleine Viking me liefdevol bijna omver rijdt met zijn knalrode Mini Cooper loopauto en manlief zich heeft gestort op de op te vouwen was van een week geleden en een kop thee voor me klaar staat.

Ik dek de tafel, snijd het brood, we ontbijten, komen langzaam op gang. De regen tikt gestaag verder. We hoeven nergens heen. Fijn.